Γάλλος, γύρω στα τριάντα σήμερα. Σπούδασε ...βαρειά σκηνοθεσία αλλά μετά από υπόδειξη του Chryde, του δημιουργού του video-site La Blogotheque, βρήκε το δρόμο του. Άρχισε να βιντεοσκοπεί συγκροτήματα σε ασυνήθιστα μέρη, όπως δρόμους, πλατείες, αλάνες, ασανσέρ, δυο-τρία κομμάτια απ'το καθένα, κάτι σαν Peel Sessions με εικόνα και έμφαση στο αυθόρμητο, το ανεπιτήδευτο, το μη στημένο. Τα γυρίσματα αυτά άρχισαν να ανεβαίνουν στο La Blogotheque από τον Απρίλιο του 2006 με όνομα Take-Away Shows και ο αριθμός τους έχει ξεπεράσει τα 120.

Όταν έμαθα για την προβολή του ντοκιμαντέρ του Mogwai: Burning στην Αθήνα, αποφάσισα να το δω και να ψάξω το έργο του Vincent Moon. Επόμενη κίνηση ήταν να του στείλω τις απορίες που μου δημιουργήθηκαν. Τις... απάντησε ενώ πετούσε απ'την Κοπεγχάγη προς το Ρίο που δεν έχει Αντίρριο.

- Είναι το όνομά σου tribute στον Van Gogh, στον Gene Vincent, στους Mighty Boosh; (The Mighty Boosh = θίασος βρετανών κωμικών με χαρακτήρες που λεγόταν Vince Noir και Howard Moon). Γιατί επέλεξες να μην χρησιμοποιείς το κανονικό σου όνομα (Mathieu Saura);

Μεγάλη ιστορία. Προέκυψε απ'τον Μπόρχες και ένα μίσος προς τον εαυτό μου.

- Δεν σ'αρέσουν τα μεγάλης διάρκειας σέσιον αλλά όταν μαθαίνεις πως κάποιος που τράβηξες πέθανε (όπως η Lasha de Sela ή ο Vic Chestnutt) δε νιώθεις άσχημα που δεν έκανες μεγαλύτερο σέσιον;

Όχι. Οι μικρές συναντήσεις, οι στιγμές, είναι πολύ έντονες συνήθως. Επίσης έκανα και πολλά άλλα πράγματα με τη Lhasa. Ίσως κυκλοφορήσουν μια μέρα.

- Υπάρχει πολύ indie, americana, punk, world music στον κατάλογό σου αλλά καθόλου rap/hip-hop. Δε σ'αρέσει το είδος ή είναι δύσκολο να παρουσιαστεί ακουστικά στο δρόμο;

Μ'αρέσει το hip-hop πάρα πολύ αλλά το καλό για τα'αφτιά μου hip-hop είναι πολύ σπάνιο. Περισσότερο από κάθε άλλο είδος μουσικής (ίσως με τη reggae και το techno επίσης) γίνονται δημοφιλείς οι πιο κακοί μουσικοί και χαρακτήρες και είναι δύσκολο να βρεις σπουδαίους καλλιτέχνες με καλή ψυχή σ'αυτό. Εγώ τουλάχιστον. Παρόλ'αυτά, μ'αρέσει ο Saul Williams πολύ, οι Pigeon John, MF Doom και άλλοι φυσικά, αλλά γενικά... κακογουστιά. Πολύ τουπέ που μισώ.

- Έχεις αποκηρύξει τις δουλειές σου με τους National και τους R.E.M. Τοποθετείς το session των Arcade Fire στο ασανσέρ, μεταξύ των καλύτερών σου; Έχεις καμιά αστεία ιστορία να μας διηγηθείς απ'αυτό;

Αποκήρυξα; Δεν ξέρω τι εννοείς. Για τους Arcade Fire, όχι, δεν είναι καθόλου μέσα στις καλύτερες δουλειές μου! Ελπίζω πως όχι. Μισώ τη μπάντα τώρα. Εννοώ τον τραγουδιστή.

- Στο παρελθόν, ένας φωτογράφος που γνωρίζω τράβηξε φωτογραφίες σε live των Siouxsie & the Banshees. Έπρεπε να τις στείλει για έγκριση πριν δημοσιευτούν. Του απαγόρευσαν τη δημοσίευση λόγω της χαμηλής ποιότητας. Εκπλήσσομαι που βιντεοσκοπείς μπάντες σαν τους Mumford & Suns και τους Sigur Ros, που έχουν μεγάλες εταιρείες πίσω τους, χωρίς να υπογράφονται συμβόλαια, να εμπλέκονται μάνατζερ και γραφειοκρατία.

Όχι, δεν συναλλασσόμαστε καθόλου με εταιρείες. Κάνουμε αυτό που θέλουμε. Επειδή δεν παίζουν χρήματα, δεν υπάρχει και πίεση.

- Επιλέγεις τις μπάντες, τα τραγούδια, τους χώρους; Συνάντησες μεγάλα Εγώ που σου χάλασαν τη μέρα; Υπήρξαν μουσικοί που δεν τους άρεσε το αποτέλεσμα και απαγόρευσαν τη δημοσιοποίησή του;

Δε θυμάμαι κανένα μουσικό που να μην άφησε να δημοσιευτεί κάτι... Μερικοί μουσικοί ήταν ενοχλητικοί (Sigur Ros, Arcade Fire...) αλλά όλοι οι υπόλοιποι ήταν φανταστικοί στη συνεργασία μας.

- Πως προέκυψε το Temporary Area in Athens; H Αθήνα δεν είναι προφανής επιλογή γιατί δεν είναι διάσημη για τις indie μπάντες της.

Βρισκόμουν στην πόλη, ήθελα να κάνω κάτι. Είχα μόνο μια βδομάδα, δεν είχα αρκετό χρόνο για έρευνα. Παρόλ' αυτά πέρασα θαυμάσια. Αξιαγάπητοι άνθρωποι.

- Είναι γοητευτικό να βλέπεις τους μουσικούς να φέρονται σα να κάνουν πρόβα παρά να παίζουν για το πλήθος στα Take Away Shows. Αλλά καθώς παρακολουθούσα το φιλμ των Mogwai, με τις κάμερες να πιάνουν κάθε έκφραση, κάθε σημαντική κίνηση των μουσικών και άκουγα τον πλούσιο ήχο, σκέφτηκα μήπως είναι καιρός να αρχίσεις να φιλμάρεις τα σέσιον του δρόμου με τη βοήθεια πλήρους συνεργείου;

Διαφωνώ εντελώς.

- Πόσο live και πόσο προσχεδιασμένο ήταν το live των Mogwai; Η κάμερα ήξερε πότε ο μουσικός θα μετρήσει για να δώσει το σύνθημα της έκρηξης, πότε ο μπασίστας θα κάνει ένα μικρό σόλο, πότε ο κημπορντίστας θα χτυπήσει γερά ένα ακόρντο και η κάμερα ζούμαρε και το κατέγραφε. Με τον Nathanael (Le Scouarnec) καθοδηγήσατε τη μπάντα πώς να κινηθεί επί σκηνής σαν παραδοσιακοί σκηνοθέτες;

Καθόλου. Ήταν όλα αυτοσχεδιασμός και μερικά φαίνονται στην ταινία. Τραβήξαμε τις πρόβες - αυτό είναι το μυστικό.

- Στο Mogwai: Burning μ'άρεσε πολύ το ασπρόμαυρο, τα μεγάλα ζουμ, οι abstract εικόνες, η μπάντα και το κοινό που ήταν χαμένοι στη μουσική λες και βρίσκονταν σε τελετή ή κάτω απ'την επίδραση ναρκωτικού. Πιστεύεις πως αυτά είναι τα χαρακτηριστικά του post-rock γενικά ή ταιριάζουν μόνο στη μουσική των Mogwai; Αν έκανες ταινία για τους Godspeed You! The Black Emperor το αποτέλεσμα θα ήταν παρόμοιο;

Ήθελα να καταστρέψω τις πληροφορίες και να φτιάξω ένα αφηρημένο όραμα για ένα live show. Ελπίζοντας να αναπαράξω την αίσθηση του να βρίσκεσαι στο πλήθος, ανάμεσα σε ανθρώπους, να κινείσαι, τίποτα να μην είναι ξεκάθαρο, να κλείνεις τα μάτια και τότε...

- Στο ίδιο φιλμ έδειξες ένα σκοτεινό, εσωστρεφή, μοναχικό, άφωνο κόσμο όπου ο ήχος της πόλης και η μουσική σκεπάζουν τα πάντα. Πρόσθεσε σ'αυτό πως η μπάντα δεν απευθύνει κουβέντα στο κοινό. Και δεν εννοώ να προσπαθεί να το ξεσηκώσει, αλλά ούτε μια λέξη; Μόνο λίγα χαμόγελα. Καμιά διαδραστικότητα. Γιατί αυτό;

Δεν μιλάνε στο κοινό τους.

- Ταξιδεύεις συνέχεια, γνωρίζεις μουσικούς, κάνεις αυτό που σ'αρέσει. Μοιάζει σαν ζωή - όνειρο. Μήπως υπάρχει και δράκος; Ποια είναι τα άσχημα;

Είναι εξουθενωτικό μερικές φορές, αλλά πάντα συναρπαστικό. Μαθαίνεις πολλά ευρισκόμενος στο δρόμο.

- Ποια είναι τα βραχυπρόθεσμα σχέδιά σου; Τι είναι το Petites Planetes project;

Ένα είδος website με τη συλλογή των ταξιδιών μου, ένα είδος οδηγών για όλο τον κόσμο. Μου επιτρέπει να πειραματίζομαι περισσότερο με τις εικόνες και τους ήχους, είναι αλήθεια.

- Σ'ευχαριστώ για το φιλμ-αφιέρωμα στον Kazuki Tomakawa. Τον ανακάλυψα πριν μερικά χρόνια και με συγκίνησε βαθειά. Είναι μοναδικός. Νομίζω πως πρέπει να πας και στο Milwaukee, να τραβήξεις τους Violent Femmes που ήταν οι πρωτοπόροι των street sessions.

Ναι, μια μέρα, αλλά για την ώρα δεν έχω επιθυμία να ξαναπάω στην Αμερική.

- Ποιο από τα sessions σου προτείνεις να βάλω σ'αυτή τη σελίδα; (Γιατί το vimeo ζητάει password για να δεις κάποια από τα video σου;)

Να πω το βίντεο του Tomi Lebrero; Αν ζητάει password σημαίνει πως δεν είναι ακόμα τελειωμένο.

www.vincentmoon.com
vimeo.com/temporaryareas
www.blogotheque.net

Νοέμβριος 2010