Ο Μπάμπης Αργυρίου έχει γράψει το «Έχω όλους τους δίσκους τους». Πριν από αυτό, παίζει να έχει όντως όλους τους δίσκους (τους, μας, των, κ.λπ.), καθώς ασχολείται με τη μουσική είτε παλιότερα με το Radio free (στα εφ εμ), με το Rollin Under, ένα από τα πιο επιδραστικά φανζίν που κυκλοφόρησαν ποτέ, είτε επίσης ως «κάπτεν» στη Lazy dog recs (Μωρά στη Φωτιά, Raining Pleasure κ.α.), αλλά στο Mic.gr, που αν δεν το συμβουλεύεστε μουσικά και κινηματογραφικά, κακώς, πολύ κακώς. Σήμερα, μιλάει στον «Η.Α.» χωρίς φόβο και χωρίς πάθος για το βιβλίο, τόσο πολύ, που ανακατεύει ακόμα και τον πιο στριμμένο άνθρωπο του πλανήτη (ίσως), τον Μαρκ έψιλον Σμιθ των Fall.

Υπάρχουν ιστορίες ελληνικών συγκροτημάτων που θα μπορούσαν να γίνουν μυθιστορήματα με καλό τέλος; Ή και με κακό, αλλά να μην είναι «ιστοριοδιφικά»;

Αναμφίβολα θα υπάρχουν και με τις δύο εκδοχές, αφού, όπως έχει αποδειχτεί πολλές φορές, η πραγματικότητα ξεπερνάει τη φαντασία των συγγραφέων.

Από το fanzine στο ίντερνετ: πότε ήταν καλύτερα για το μουσικό Τύπο;

Να προσθέσω μερικά διλήμματα; Τότε που γέμιζαν τα γήπεδα ή τώρα που βλέπεις τους αγώνες απ’ τη Nova; Όταν διάβαζες την αθλητική εφημερίδα (πριν τυλίξεις τα ψάρια σου) ή τώρα που αφήνεις και σχόλια στο τάδε-σπορ.gr; Όταν αγόραζες το δίσκο ή τώρα που τον βρίσκεις εύκολα και τζάμπα σε mp3; Να αφιερώσεις δύο πολύτιμες μέρες για την ανάγνωση ενός βιβλίου ή μόνο 90 λεπτά για την κινηματογραφική μεταφορά του;

Για τον εκδότη τώρα είναι καλύτερα, αφού δεν δακτυλογραφεί (ο ίδιος όλα) τα κείμενα, δεν τρέχει σε τυπογραφεία ή φωτοτυπία για να τα βγάλει, ούτε σε δισκάδικα και βιβλιοπωλεία για να τα μοιράσει. Ένα μειονέκτημα του internet είναι ότι σε περιορίζει και δεν μπορείς να κάνεις διαφορετική σελιδοποίηση σε κάθε άρθρο. Είναι όμως τζάμπα, βρίσκεις τον αναγνώστη ακόμα και στην Παπούα Νέα Γουινέα και βέβαια δεν είναι βουβό όπως το χαρτί. Εμείς νομίζω ότι ιντερνετικό fanzine φτιάξαμε, οπότε και η αναγνωσιμότητα είναι ανάλογη με την ύλη μας. Αυτό που δεν θα αλλάξει είναι ότι πάντα θα υπάρχουν μουσικόφιλοι που όταν ανακαλύψουν ένα καλό δίσκο ή παρακολουθήσουν μια δυνατή συναυλία, θα κάθονται και θα γράφουν ένα κείμενο για να ενημερώσουν τους ενδιαφερόμενους παραέξω. Από κει και πέρα κάποιοι θα διαβάζουν τις αναρτήσεις του μέσου προσεκτικά επειδή αγαπούν την ανάγνωση και άλλοι θα τις «ξεφυλλίζουν». Ας πούμε ότι θα βλέπουν μόνο το βαθμό και αν είναι μεγάλος θα τρέχουν να ακούσουν το δίσκο.

Αυτός ο Σίμος Μπάνσης τελικά, είναι ανύπαρκτο πρόσωπο;

Τόσα στοιχεία παρουσίασα για τη ζωή, τις προτιμήσεις, τον τρόπο σκέψης και δράσης του και εσύ ακόμα αμφιβάλλεις;  Υπαρκτότατο πρόσωπο είναι, όσο και ο Πολύφημος, ο Πινόκιο κι ο Peter Pan.

Το «Έχω όλους τους δίσκους τους» είναι «έντιμο» απέναντι στα ακούσματα του συγγραφέα του; Έμεινε κάποια αγαπημένη μπάντα απ’ έξω;

Σε γενικές γραμμές έντιμο, με μικρές παρεκκλίσεις-πταίσματα για τις ανάγκες της πλοκής. Από μια συζήτηση που αφορούσε τους Wipers προέκυψε ο τίτλος του βιβλίου και από μια νεότερη θα προέλθει ο τίτλος του επόμενου. Άρα έχω υποχρέωση να τους τιμήσω δεόντως στη συνέχεια της ιστορίας.

Ποια είναι η πιο αξιομνημόνευτη αντίδραση αναγνώστη του βιβλίου που έφτασε σε εσάς;

Πολλές αξιομνημόνευτες. Υπήρξαν αναγνώστες που δυσανασχέτησαν για τα όχι και πολύ γνωστά συγκροτήματα που αναφέρονται μέσα, αυτοί που προτιμούσαν δοκίμιο αντί για μυθιστόρημα ή δεν επιθυμούσαν το «αγόρι να γνωρίζει κορίτσι» και εκείνοι που ταυτίστηκαν με τον ήρωα ο οποίος αγαπάει τη μουσική με πάθος, εκτίμησαν το χιούμορ και τους διαλόγους. Οι εκπλήξεις ήταν δύο: Πήρα αρκετά θετικά μηνύματα από αναγνώστες πριν ακόμα τελειώσουν την ανάγνωση και πολλά που το βρήκαν «συγκινητικό» ή «συναισθηματικό». Νομίζω ότι άδικα επιστράτευσα κι έριξα στις σελίδες του τόσους πάνκηδες και ποστ-πάνκηδες, ακόμα και τον μισάνθρωπο Mark E. Smith των Fall.

Μπόνους ερώτηση: Έχει γεννηθεί ο γραφιάς που θα συγγράψει την πραγματική βιογραφία του Mark E. Smith;

Τώρα μου θύμισες το σκετς των Monty Python με το αστείο που σκότωνε όποιον το διάβαζε ή το άκουγε. Για να το χρησιμοποιήσει ο στρατός εναντίον των Γερμανών κάθε μεταφραστής μετέφρασε από μία λέξη. Ένας που διάβασε κατά λάθος και δεύτερη μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο. Νομίζω πως παρόμοια τακτική πρέπει να ακολουθηθεί και για τη συγγραφή της συγκεκριμένης βιογραφίας. Αν και μάλλον θα την γράψει ο ίδιος, για να την σπάσει στον συντοπίτη του Morrissey, και φυσικά θα είναι πενταπλάσια σε μέγεθος από εκείνου, όση είναι και η διαφορά στις δισκογραφίες τους.

Γιώργος Τσαντίκος

[Η ανάρτηση βρίσκεται εδώ]