- Πριν από 23 χρόνια που ήρθες για live εδώ ήσουν αισιόδοξος για τη συνεργασία με τη Rough Trade και μας είπες πως όνειρό σου είναι να κάνεις καλύτερους δίσκους, να δουλεύεις σκληρά και να βγαίνουν και λίγα λεφτά. Πραγματοποιήθηκαν αυτά; Αν όχι, τι έφταιξε;

Johny Brown: Είμαι πραγματικά περήφανος για τους δίσκους που κάναμε στη Rough Trade, αγαπώ ιδιαίτερα το Manic Magic Majestic και μεγάλο μέρος απ'το Positively Spooked. Δουλέψαμε πολύ σκληρά για ένα μεγάλο αριθμό ετών, βγάλαμε κάποια λεφτά, αλλά ήμασταν μεγάλη μπάντα και τα λεφτά μοιραζόταν ισόποσα, άλλωστε τα λεφτά δεν ήταν ποτέ ο προσανατολισμός μου. Περιπέτεια, ποτό, ποίηση, σπουδαία μουσική, ένας αγώνας της Newcastle μια στις τόσες, αυτά ήταν πάντα τα ενδιαφέροντά μου, και ακόμα είναι. Τα όνειρα υπάρχουν για να καταστρέφονται, να σαπίζουν, να συρρικνώνονται, αυτή είναι η μεγάλη θλίψη της ζωής. Αλλά πάλι δε θα μπορούσα να ζω σε ένα κόσμο χωρίς όνειρα, έχω ακόμα ελπίδες για τα οράματα και πάντα λέω γαμήσου απελπισία.

- Δηλώνεις ανακουφισμένος τώρα που κυκλοφορείτε μόνοι σας τους δίσκους και δεν σας πιέζει κανείς για πιο εμπορικό ήχο. Σας έβαζε χέρι και η Rough Trade; Εκπλήσσομαι.

Όχι, η Rough Trade δεν ήταν καθόλου πιεστική, μας έδωσε απόλυτη ελευθερία. Σπουδαία εταιρεία. Είναι μεγάλο μάθημα το να προωθείς το υλικό σου πάντως. Και ωραία περιπέτεια, αλλά σκληρή δουλειά. Είναι παράξενο, ανακαλύπτεις πως είναι ωραίο να προωθείς το υλικό σου, αλλά ίσως, όταν κάποιος άλλος το κάνει για σένα αποκτά περισσότερο βάρος. Διατηρούμε την Radio Joy αλλά ο νέος δίσκος βγήκε απ'την Exotic Pylon Records και η αγάπη κι ο ενθουσιασμός του Jonny Mugwump είναι αξιοσημείωτα.

- Τι ιστορία είναι αυτή με τις εκπομπές στο Radio Joy και τον Resonance 104.4FM; Γιατί δε στρώνεις τον κώλο σου, να γράψεις τραγούδια που αλλάζουν ζωές και να αφήσεις τις εκπομπές για εμάς τους ατάλαντους;

Μπάμπη μάλλον θα αστειεύεσαι, το καλό ραδιόφωνο είναι βασιλιάς. Transmission!

- Αν κατάλαβα καλά, στο Residents στις 11 Δεκεμβρίου θα απαγγείλεις ένα μεγάλο ποίημα με χαλί από ηλεκτρονικά. Μου μοιάζει λίγο βαριά κουλτούρα. Δε θα βαρεθούμε λες; Τι είναι αυτό που σ'αρέσει στον Joseph Beuys;

Βαριά κουλτούρα; Είναι πρωτόγονο. Είναι ένα εντελώς πρωτόγονο κομμάτι. Αν γίνει βαρύ και βαρετό για σένα, θέλω να σηκωθείς και να έρθεις να μου το πεις κατάμουτρα. Ο Beuys ήταν μεγάλος καλλιτέχνης που πίστευε πως έπρεπε να δώσει πίσω στη γη αυτά που πήρε απ'τη ζωή. Πίστευε στο σαμανισμό, στην παλιομοδίτικη μαγεία και τη μεταμόρφωση. Το ποίημα μας μεταφέρει σε μια έρημη χώρα, όπου υπερβαίνει τη φρίκη γύρω και γίνεται ξόρκι που διαλύει έναν στατικό κόσμο. Είναι για όλους τους φοβερούς τύπους, που ζουν ή έζησαν με πολύ στυλ και εκκεντρικότητα, και έχουν φωτίσει και τη δική μου ζωή σε κάποια φάση. Οι Kinski, Berkoff, Bowie, Bukowski, Irvine Welsh, Tam Dean Burn, Billy Mckenzie, Ken Campbell. Η Angela Carter δικέ μου...

- Στο δεύτερο μέρος του ίδιου live θα παίξεις με τους Minor Mine κομμάτια σου και κομμάτια τους. Πως σου φαίνονται αυτοί; Ξέρουν να παίζουν;

Τους αγαπώ, παίζουν πολύ καλά. Ελπίζω να το διασκεδάσουμε. Θα δοκιμάσουμε ένα τραγούδι του Alexander Baschlachev και αν ο χρόνος στις πρόβες το επιτρέψει και ένα ρεμπέτικο, αυτό με το τζάνκι που έκλεβε απ'την αδερφή του, τον αδερφό του και τον πατέρα του, μέχρι που δεν του έμεινε κανένας άλλος για να τον κλέψει.

- Στη σκηνή ξεφεύγεις μερικές φορές. Φταίνε τα οινοπνεύματα ή προσπαθείς να ικανοποιήσεις τη δίψα του κοινού για show με παλαβομάρες και ακρότητες;

Νομίζω πως η πρόθεση είναι να ικανοποιήσω τη δική μου δίψα για παλαβομάρες και ακρότητες.

- Έχω ακούσει τα καλύτερα για τα visuals της Inga Tillere. Πως βρέθηκε στο δρόμο σου αλήθεια; Αυτή σου εμφύτευσε την αγάπη για τη Λετονία και το βορρά γενικότερα;

Τη γνώρισα στο κυλικείο εκεί όπου δουλεύαμε τότε, είχε έρθει να πάρει μια κανάτα καφέ και πρόσεξα πως είχε εκείνη την φοβερή ζώνη που έγραφε 'fuckin criminal' και μου χτύπησε πολύ στο μάτι για κάποιο λόγο. Στις έξι το απόγευμα καθόταν απέναντί μου στην παμπ.

Η Ρίγα της Λετονίας είναι σαν μια εκλεπτυσμένη εκδοχή του Newcastle, με ολίγον από Παρίσι και Βιέννη. Μ'αρέσει εκεί, πραγματικά ωραίοι πολιτισμένοι και εμπνευσμένοι άνθρωποι, μερικά καλά μπαρ, πάντα νιώθω σαν στο σπίτι μου, με τον ίδιο τρόπο που νιώθω σπίτι μου τον Πειραιά κάθε φορά που βρίσκομαι εκεί. Το μόνο που δεν μ'αρέσει στη Ρίγα είναι οι εγγλέζοι.

- Beauty είναι η μια λέξη που χρησιμοποιείς συχνά. Από την άλλη οι ιστορίες σου είναι γεμάτες αίμα, δάκρυα και ιδρώτα. Π.χ. ο νέος δίσκος σας έχει το βάρβαρο τίτλο "How to kill a butterfly". Που βρίσκεται η ομορφιά Johny; Εξήγησέ μου λίγο πως λειτουργεί το πράγμα.

Θα πρέπει να σου το απαντήσω μελλοντικά αυτό, ακόμα δεν ξέρω.

- Πες μου για τους στίχους του νέου δίσκου. Μετά από τριάντα χρόνια στην πιάτσα γράφεις ευκολότερα τα μακρινάρια σου; Πως τα θυμάσαι απ'έξω αλήθεια;

Ακόμα μ'αρέσει πολύ να γράφω. Έχει αλλάξει λίγο το πώς γράφω και νομίζω πως πρέπει να αφιερώσω περισσότερο χρόνο στο γράψιμο στίχων. Πέρασα μια δεκαετία γράφοντας μόνο θεατρικά αλλά τους στίχους αγαπώ, το να προκαλείς ένα συναίσθημα ή μια σκέψη με μια σύντομη έκρηξη.

- Στο νέο δίσκο σας ακούω rhythm section, κιθάρα και πολύ βιολί. Το ακορντεόν και τα πνευστά τα βαρέθηκες; Πως και σε φύσηξαν οι αέρηδες της αλλαγής;

Είχαμε έναν ήχο στα κεφάλια μας και θέλαμε να τον δοκιμάσουμε. Η αλήθεια να λέγεται, το οικονομικό παίζει το ρόλο του, αλλά λειτουργεί για μας τώρα, γνωρίζουμε, γουστάρουμε και εμπιστευόμαστε αλλήλους και μπορούμε να πορευτούμε ως μπάντα. Σε ένα live σε θέατρο πρόσφατα χρησιμοποιήσαμε τρομπέτα, σύνθι juno, πιάνο και glockenspiel, μας άρεσε πολύ ο ήχος και οι νέοι μουσικοί επίσης, αλλά τελικά αποφασίσαμε να μείνουμε όπως είμαστε, πολλές φορές, ξέρεις, τα πράγματα βαλτώνουν και είναι ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε, δεν ισχύει αυτό για πολλά πράγματα; Ποιος θέλει να μένει στατικός;

- Θα στο έχουν ρωτήσει άπειρες φορές αλλά δεν μπορώ να μη σε ρωτήσω κι εγώ για το "Fishwives" με τα ωραία μπινελίκια, που γνώρισε δόξες στα μπαράκια της πόλης μου. Θυμάσαι τι το ενέπνευσε;

Ναι, μια άσχημη σχέση, μια σχέση κακομεταχείρησης, όχι δική μου αλλά ενός ζευγαριού που γνώριζα πολύ καλά, μιας σχέσης που έγινα ο απρόθυμος παρατηρητής και με επηρέασε πολύ. Και μόνο η σκέψη πως ήμουν ανίσχυρος να κάνω οτιδήποτε για να την αλλάξω προς το καλύτερο... Συνέβη στην πόλη μου στο North Shields, και διάφορα σκηνικά της παίχτηκαν στα μπαρ, άρα ναι, κολλάει που προέρχεται από μια σειρά επεισοδίων σε μπαρ της πόλης μου. Οι δονήσεις τέτοιων πραγμάτων σε ακολουθούν για χρόνια.

- Το sex & drugs & rock'n'roll είναι μέρος του τρόπου ζωής σου; Την γλέντησες τη ζωή σου μέχρι τώρα Johny;

Ναι, την αγάπησα τη ζωή μου, πέρασα μια περίοδο πριν από δέκα ή τόσα χρόνια που ήμουν σε βαθιά κατάθλιψη και γεμάτος απελπισία και έβριθα από παράνοια αλλά στην τελική είχα την Inga κυρίως και πολλούς φίλους και μια σπουδαία μπάντα. Είχα όγκο στο κεφάλι εκείνη την εποχή, έμεινα άστεγος και πέρασα μια πραγματικά τρελή περίοδο αλλά τελικά τη γλύτωσα.

Κάναμε μια σπουδαία ζωντανή ραδιοφωνική εκπομπή στον Resonance χτες βράδυ, με μια ιστορία του Denis Browne, το Orange Skies σχετικά με πειράματα πάνω στο LSD σε νοσοκομεία στην Αγγλία στη δεκαετία του εξήντα, και φίλε μου, στο λεωφορείο της επιστροφής έπιασα τον εαυτό μου να πνίγεται να θέλει να βγει έξω από τους συνήθεις περιορισμούς μου για λίγο.

Αυτές τις μέρες, κυρίως κόκκινο κρασί και μπύρα κρατάνε τη μηχανή μου αναμμένη, αλλά έλα, τα Χριστούγεννα έρχονται...

- Αναφέρεις συχνά την ηλικία στα κείμενα και τις συνεντεύξεις σου. Σε φοβίζουν τα γεράματα; Πως σου φαίνεται η ιδέα να τα περάσεις πίνοντας ουζάκια με την Inga σε κάποια παραλία μας, ακούγοντας ρεμπέτικα;

Μπα, μ'αρέσει που μεγαλώνω. Έγινα πενήντα φέτος. Η Inga κι εγώ δίπλα στη θάλασσα ακούγοντας ρεμπέτικα, πίνοντας ούζο, θα το έκανα οποτεδήποτε, κι αν μπορείς να ρίξεις και λίγο acid μέσα, ακόμα καλύτερα.

ΟΚ, είναι και τα 55α γενέθλια της αδερφής μου απόψε στο Newcastle, φεύγω να συναντήσω την Inga στο σταθμό του Kings Cross για να πάρουμε το τρένο για το βορρά. Παίρνω μαζί μου τους στίχους που έχω να μάθω για το Residents, το άλμπουμ των Minor Mine και ένα αντίτυπο του Beats at Naropa. Ένα βιβλίο με κείμενα σχετικά με το School of Disembodied Poetics του Kerouac. Ανυπομονώ τρομερά να έρθω στη Θεσσαλονίκη.

Mic.gr, 2011