Πού σε βρίσκω αυτήν τη στιγμή, πού ζεις, με τι ασχολείσαι; Κάτσε να μαντέψω. Ανώτερο στέλεχος πολυεθνικής, οικογένεια, τέσσερα παιδιά...
Μάντεψες σωστά, παραδέχομαι ότι έχω την κρυφή ζωή του ανώτερου στελέχους, βγαίνω μεταμφιεσμένος σε γιάπη στις πέντε το πρωί και γυρνάω στη μία το βράδυ αφού έχω καταστρέψει εν το μεταξύ μερικά στρέμματα τροπικού δάσους, έχω ξεράνει καμιά δεκαριά χωριά στην Αφρική, έχω γκρεμίσει ή καλύτερα εξωραΐσει σχολεία, παιδικούς σταθμούς, υποβαθμισμένες γειτονιές και έχω πουλήσει κάποιους τόνους όπλα, ναρκωτικά και φάρμακα - σε αυτό το τελευταίο εμπνέομαι από τον Ρεμπώ. Να με συγχωρέσεις, αλλά όλα αυτά τα κάνω για να έχουν τα 14 παιδιά μου τα καλύτερα σχολεία, ξέρεις, βλέπω μπροστά... και για όλη την αγαθοεργή μου δράση η Unesco με έχει ανακηρύξει πρεσβευτή καλής θέλησης.

Ένα άλλο σενάριο είναι ότι είμαι ο προϊστάμενος του Ντρενογιάννη στο ίδρυμα Λαμπράκη και τον στέλνω συνέχεια να τρώει σε fast food για να φτιάξει έναν οδηγό με τα καλύτερα φαστφουντάδικα της Ελλάδας, τίγκα στη διαφήμιση επαρχιακών σκυλάδικων, εργολάβων οικοδομών, εργολάβων κηδειών, κομμωτριών και άλλων συμπαθών επαγγελμάτων. Πολλά τα λεφτά... και ο καλός μου ο Γιάννης να ξετρυπώνει συνέχεια καινούργια ψώνια που τα σκάνε...

Στην πραγματικότητα, λοιπόν, το ταπεινό μου σώμα βρίσκεται κάπου χαμένο στην ενδοχώρα της νήσου Σύρου και ασχολείται με την καλλιέργεια της ελιάς και της αμπέλου, και κάθε μέρα κουρασμένο, προσπαθεί να βρει χρόνο για τα 3 του παιδιά - αυτό είναι αλήθεια (μάντεψε τι μουσική ακούνε). Τέλος πάντων, είμαι καλά εδώ και δεν ξέρω πολλούς ανθρώπους στην ηλικία μου που μπορούν να το πουν αυτό, ξέρεις η ηρεμία μετά μια καταιγίδα και πριν την επόμενη.

Ας τα πάρουμε απ' την αρχή. Από μικρός ήθελες να γίνεις ροκ τραγουδιστής; Πότε προέκυψε αυτό;
Το παιδικό μου όνειρο δεν ήταν να γίνω τραγουδιστής της rock, ήθελα να γίνω αστροναύτης, αλλά πέσαμε πολλοί στο επάγγελμα και έτσι έγινα spaceman, μια καριέρα με πολλές προοπτικές, αλλά δυστυχώς καμιά γήινη απολαβή και έτσι άρχισα να πιστεύω στη μετά θάνατον ζωή - είδες πόσο εύκολα την πατάς;

Πώς έγινε η γνωριμία με τους υπόλοιπους του γκρουπ; Πώς γράφατε; Είχατε αρχηγό;
Tο να δώσεις βήμα σε έναν spaceman είναι πράγματι επικίνδυνο γιατί είναι σαν proxie, μεταφέρει ιούς που μπορούν να σε καταστρέψουν, να σε μεθύσει με το όραμα της ελευθερίας και να σε παρατήσει να κρυώνεις στη μέση του δρόμου, είναι σαν το γέρο του βουνού στην αρχαία Περσία που πότιζε χασίσι νεαρούς σε παραδεισένιους κήπους και τους πέταγε έξω να δολοφονήσουν για να μπορέσουν να ξαναγυρίσουν πίσω. Αυτό το λάθος έκαναν και οι Αnti-Τroppau Council όταν με έβαλαν στο μικρόφωνο, γιατί πρώτον ήξερα να τραγουδάω, και μετά δεν μπορούσα να συμβιβαστώ με καμιά μικροαστική και δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία, την κατέστρεφα.

Το συγκρότημα πέρασε από διάφορες φάσεις, με αλλαγές μελών, συνήθως γράφαμε όλοι μαζί, μια ρυθμική γραμμή στο μπάσο, ακόρντα στην κιθάρα, στίχοι, τύμπανα, αυτά τα πράγματα είναι γνωστά. Δεν θυμάμαι να υπήρχε κάποιος αρχηγός ή όταν προσπαθούσε ο Ντρ... να το παίξει έτσι τον παίρναμε στην πλάκα. Κρατήσαμε σαν συγκρότημα από τις αρχές του '84 μέχρι το καλοκαίρι του '87, οι ATC σταμάτησαν να υπάρχουν μετά τη μεγάλη συναυλία στο Λυκαβηττό, στο ψηλότερο σκαλί της φήμης τους, όταν ο Ντρ αποφάσισε ότι φεύγει για να ακολουθήσει σόλο καριέρα με τους Yeah!, το παιδί χρειαζόταν υποτακτικούς, και βέβαια να ξεδιπλώσει το φωνητικό του ταλέντο!!!

Πόσα live κάνατε; Θυμάσαι έντονα κάποια απ' αυτά;
Οι ATC ήταν κυρίως live συγκρότημα που πρακτικά σημαίνει ότι στα τρισήμισυ χρόνια της ύπαρξής μας οργώσαμε την Αθήνα και την επαρχία. Υπήρχαν βδομάδες με 2 και 3 live και ανοίξαμε πολλούς καινούργιους χώρους που ήταν αδιανόητο ότι θα έβαζαν live - ένας από αυτούς ήταν και ο Πήγασος, το θρυλικό club της τότε σκηνής, που εκεί έγιναν μερικά από τα πιο hot live μας. Πρακτικά δεν μπορώ να δώσω έναν αριθμό πόσα live κάναμε αλλά θυμάμαι κάποια από αυτά σαν ιδιαίτερα- το live με τους Dream Syndicate στο Άλσος, το τελευταίο μας live στο Λυκαβηττό που βγήκα και μίλησα για τα δικαιώματα των εγκλείστων στα ψυχιατρεία με τη συνοδεία του "Insanity", το live στο Mad club πριν την ηχογράφηση του δίσκου, ένα καταπληκτικό live στην Γεωπονική με τους Chills και τους Last Drive - αντιμετώπιζα τα live σαν αυτόνομες εμπειρίες και έτσι πάντα περνούσα καλά...

Από τα υπόλοιπα γκρουπ της σκηνής ποια σου άρεσαν;
Κάποιος που διαβάζει πρέπει να γνωρίζει ότι την πενταετία '83-'88 υπήρχε μια πολύ ζωντανή σκηνή στην Ελλάδα, αυτό που κάναμε εμείς δεν ήταν ξεκομμένο από τους υπόλοιπους. Υπήρχαν πολύ αξιόλογα groups και ακόμα πιο ενδιαφέροντες άνθρωποι που πραγματικά κατέστρεφαν συνειδητά στεγανά για να οικοδομήσουν καινούργιες θέσεις με το κοινό, κάτι που αργότερα στα 90's κυρίως δεν επαναλήφθηκε, ακολουθήθηκε πιο συντηρητική προσέγγιση. Από εκείνη την εποχή ξεχωρίζω τα groups της Creep -Villa 21, Yell-O-Yell, Metro Decay- τα αγαπημένα μου Αρνάκια που μαθαίνω ότι συνεχίζουν -να' ναι καλά- τα punk groups - όλα -ήταν πολύ σπουδαίο αυτό που έκαναν- και κανείς δεν το κατάλαβε --- δε θα σου πω άλλα πιο γνωστά ονόματα γιατί έχουν γραφτεί και ειπωθεί αρκετά, αν και με όλους εξακολουθώ να έχω φιλικές σχέσεις.

Παίζατε σε συναυλίες της DiDi Music, συμμετείχατε και στη συλλογή "Outsiders". Πώς και δε βγήκε ο δίσκος σας σ' αυτήν και επιλέξατε την Pegasus;
Πραγματικά είχαμε μιας μορφής συνεργασία με την DiDi Μusic, αλλά όταν ήρθε η ώρα της ηχογράφησης δεν μπορούσε να μας καλύψει και έτσι φτιάξαμε την Pegasus με τη συμμετοχή του Πέτρου του Κουτσούμπα - με δανεικά και βερεσέδες ηχογραφήσαμε το δίσκο μέσα σε 10 ώρες!!!

Όταν σ' ένα απ' τα πάρτι μας έπαιξα το "Insanity" μια γκαρσόνα με πλησίασε έκπληκτη κι άρχισε να μου μιλάει για το δίσκο σας. Από πού τον είχε αγοράσει, πώς την τον έκλεψαν, πώς δεν τον βρίσκει τώρα... Γιατί δε βγήκε ποτέ ο δίσκος σε cd;
Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί ο δίσκος δεν κυκλοφόρησε σε cd - ένας από τους πιο πετυχημένους, εμπορικά τουλάχιστον, του ελληνικού underground... λες να τον ανεβάσω στο net;

Πρόσφατα το συζητούσα με ένα φίλο. Λέγαμε, να βρεθεί ένας μερακλής, να κάνει ένα ωραίο site και να πάρει άδεια να ανεβάσει όλους αυτούς τους ελληνικούς ροκ δίσκους που δεν κυκλοφορούν για να τους κατεβάζουν οι νεώτεροι. Πες μου για το "I believe" και για τη σχέση σου με τους Elevators.
Ο Roky Erickson είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο στη ζωή μου. Πάντα θαύμαζα τους Elevators σαν το πιο φευγάτο ψυχεδελικό συγκρότημα και αργότερα όταν έμαθα την ιστορία αυτού του ανθρώπου κατάλαβα πού μπορεί να σε οδηγήσει η πίστη σου στην ομορφιά και το απόλυτο. Τότε τον θεωρούσα πνευματικό μου πατέρα και ακόμα και τώρα απολαμβάνω το πνεύμα του. Το ροκ είναι γεμάτο από άγιους και απατεώνες ή και τα δυο ταυτόχρονα - ο Roky είναι ένας που ξέφυγε και δεν ξαναπάτησε στη γη και μόνο για αυτό του αξίζει σεβασμός και ένα τραγούδι. Έτσι βγήκε το "I believe" που εδώ θεωρήθηκε ερωτικό τραγούδι -ήμαρτον- πάντως αγαπώ όλες αυτές τις περιπτώσεις των μουσικών - Syd Barrett - Robert Wyatt - Nick Drake - David Allen - Joe Strummer - ενδεικτικά, ανάμεσα σε πολλούς άλλους.

Μετά την κυκλοφορία του δίσκου γράψατε κομμάτια που δεν κυκλοφόρησαν;
Ο δίσκος πήγε πολύ καλά και χαλαρά αρχίσαμε να γράφουμε καινούργιο υλικό μια και το παλιό αρχίσαμε να το ξεπερνάμε, ένα δείγμα από αυτό είναι τα δυο κομμάτια στην συλλογή "Cicadas" -το "Shine" και το "Horizons"- αποτέλεσμα να έχουμε μαζέψει σε πολύ λίγο καιρό υλικό για ένα δεύτερο δίσκο με φανερή ομοιογένεια και ξεκάθαρο στίγμα που προσωπικά πίστευα ότι θα ήταν breakthrough - δυστυχώς τίποτα δεν κρατάει για πάντα - κάπου όμως μπορεί να υπάρχουν demos. Και έρχομαι στο κεφάλαιο μετά... όπως κατάλαβες ο χωρισμός ήταν από γυαλόχαρτο και όχι βελούδινος.

Μετά τη διάλυση τι έκανες; Ένοιωσες πως τέλειωσες με τη μουσική;
Ο Ντρ... φεύγει και οι υπόλοιποι 3, εγώ, ο Τόλης ο Μαραγκός και ο Τάκης ο Κανέλλος αποφασίζουμε να συνεχίσουμε και για ένα διάστημα παίζουμε με τον Κλέωνα τον Αντωνίου, καταπληκτικό κιθαρίστα και εξαιρετικό φίλο, οι ιδέες τρέχουν σαν το νερό ώσπου ο Τάκης και ο Κλέωνας δέχονται την πρόταση του φίλου τους του Ρέλλου και ανεβαίνουν στη Θεσσαλονίκη για να φτιάξουν τους Mode Plagal που έγραψαν τη δική τους ιστορία και συνεχίζουν ακόμα... εγώ και ο Τόλης παίρνουμε δυο καινούργια μέλη, τον Κώστα Αναγνωστόπουλο κιθάρα (αργότερα με την Κρίστη Στασινοπούλου) και το Νίκο Κασσαβέτη τύμπανα, διάσημο πια ντράμερ και κάνουμε τους Angeldrops.

Μου είναι εντελώς άγνωστη αυτή η φάση.
Νοικιάσαμε έναν υπέροχο χώρο για studio και ριχτήκαμε στις πρόβες, το πρώτο αποτέλεσμα white noise -σαν Sonic Youth που παίζουν jazz- σιγά σιγά οικοδομούσαμε έναν απίστευτο ήχο και παράλληλα φιλοξενούσαμε τους φίλους μας Last Drive και South Of No North, τα τζαμ ήταν αξιομνημόνευτα και η ατμόσφαιρα παγανιστική, με αυτήν τη σύνθεση δώσαμε ένα live στο Αν club με extra μέλη φίλους που μοίραζαν λουλούδια, αρώματα, loops με Ιnuit ινδιάνους να παίζουν από πίσω και ό,τι άλλο εξτρεμιστικό μπορείς να φανταστείς. Είχαμε γίνει μια noise-hippie κoλεκτίβα, τα μέλη αυξάνονται με κλαρίνα, σαξόφωνο, δεύτερο μπάσο και κρουστά -έχω τις καλύτερες αναμνήσεις από αυτήν την περίοδο- και βέβαια πια είμαστε μια πειραματική μπάντα χωρίς πυξίδα, καταλήξαμε να παίζουμε σε λατομεία, σπηλιές και εργοστάσια για ένα μικρό κύκλο φίλων, και να θέλουμε να εφαρμόσουμε τις θεωρίες του Burroughs στη μουσική... και φυσικά χάσαμε το ροκ.

Υποθέτω πως έπαιζαν και πολλά drugs. Μου κάνει εντύπωση πάντως που μιλάς με περισσότερο ενθουσιασμό γι' αυτήν τη φάση από την προηγούμενη που εμείς σε γνωρίσαμε. Υπήρχε καλύτερη χημεία με τα άτομα ή σ' αυτήν ένοιωσες πιο ελεύθερος να εκφραστείς;
Θες το πιστεύεις, θες όχι, ποτέ δεν χρειάστηκα drugs για να περνάω καλά. Είμαι αρκετά focused, ακόμα και αν φαίνομαι να παραληρώ, όπως ίσως έδινα την εντύπωση τότε σε κάποιους, μου αρέσει το natural mystic και φυσικά ένα από τα πεδία ενδιαφέροντός μου είναι ο σαμανισμός, ο νοών νοήτω. Τα drugs είναι χλωμές εμπειρίες σε σχέση με τι μπορείς να καταφέρεις με καθαρό μυαλό. Τα drugs ήταν η κατάρα της γενιάς μου και απεχθάνομαι όλες τις πολιτικές και τις συμπεριφορές πίσω από αυτά. Όσο για τον ενθουσιασμό μου, είναι ένας συνδυασμός και των δύο πραγμάτων που ανάφερες - και καλύτερη χημεία και πιο ολοκληρωμένη έκφραση και βέβαια fun, fun, fun.

Τα γκρουπ που ανέφερες, Last Drive και South Of No North, επανασυνδέθηκαν πρόσφατα για συναυλίες. Απ' τα προλεγόμενά σου δε βλέπω να υπάρχει περίπτωση να γίνει κάτι τέτοιο και με σας.
Δεν νομίζω ότι είναι πολύ εποικοδομητικό να επαναλαμβάνεις τον εαυτό σου, θα με ενδιέφερε ένα καινούργιο group που να παίζει μουσική που με εκφράζει τώρα.

Για συνέχισε, τι έκανες μετά;
Είμαστε ήδη στις αρχές του '90 και είναι η σειρά μου να γίνω spaced out, τα οικονομικά μου προβλήματα αυξάνονται, μαζί με τη γενικότερη ανασφάλεια του πού πάμε, εκείνη την εποχή κάνω την πρώτη μου έκθεση ζωγραφικής και τελειώνω με τη φάση φεύγοντας από την Ελλάδα, η τελευταία εικόνα που θυμάμαι είναι σε μια παραλία εγώ και ο φίλος μου ο Άκης Τζαβαρής να παίζουμε όλη τη νύχτα σε μια ρόδα από τρακτέρ ξεβρασμένη από τη θάλασσα και να τραγουδάμε στα αστέρια...

Γνωρίζω ότι η ιστορία μου στα βασικά είναι κοινή σε πολλούς από τη γενιά μου, ότι αυτές οι περίεργες εξαφανίσεις οφείλονται σε υπερβολική ευαισθησία, σε ακραία συνειδητοποίηση, σε διάθεση παιγνιδιού με την ίδια τη ζωή μας, σε ξεροκεφαλιά, στο κυνήγι της ουτοπίας, που ριχτήκαμε μπροστά σε μια πραγματικότητα που μας έπνιγε και τώρα μας στραγγαλίζει...

Της ίδιας γενιάς με σένα είναι και ο Άκης Μπογιατζής που συνεχίζει μέχρι σήμερα ως Sigmatropic. Έχεις παρακολουθήσει την πορεία του;
Για τον Άκη τον Μπογιατζή δεν μπορώ να πω πολλά μια και δεν παρακολούθησα την πορεία του, ξέρω ότι συνεχίζει, αλλά εξελίσσεται; Μια γενικότερη παρατήρηση πάντως, βγάλε τα revivals, είναι ότι αυτή η γενιά εξαφανίστηκε ...πολλές τελείες και θαυμαστικά για την υπέροχη χώρα που ζούμε!!!!!

Σ' αυτό έχω διαφωνία, νομίζω πως η χώρα και η κατάσταση είναι άλλοθι για να τα παρατήσει κάποιος. Και έξω υπάρχουν εκατομμύρια γκρουπ που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα. Οκ, δεν υπάρχουν προοπτικές για να γίνει κανείς επαγγελματίας παίζοντας αυτά που γουστάρει. Κι εγώ θα μπορούσα να γράφω π.χ. στο Esquire αλλά θα ήθελαν να πάρω συνέντευξη τον James Blunt αντί για εσένα. Ξεχνάω λοιπόν τα λεφτά και κάνω αυτό που γουστάρω. Και ο Άκης που προανέφερα είναι το τέλειο παράδειγμα. Έχει τη δουλειά του, βγάζει ένα δίσκο κάθε 2-3 χρόνια, δίνει 10-20 live το χρόνο, γιατί να τα παρατήσει;
Ο Άκης καλά κάνει και λειτουργεί έτσι, και τα αποτελέσματα δεν είναι υποδεέστερα του χρόνου που αφιερώνει. Το είπες και μόνος σου - έξω υπάρχουν εκατομμύρια groups, πόσα υπάρχουν στην Ελλάδα; Γιατί αυτό που θεωρείται καθημερινή πρακτική έξω να εκλαμβάνεται ακόμα σαν παρέκκλιση εδώ; Να μη μιλήσω για όλο το ανύπαρκτο υποστηρικτικό κύκλωμα. Πες μου όμως σε παρακαλώ το τελευταίο συγκλονιστικό, καθαρό, ελεύθερο, αληθινό πράγμα που άκουσες από την Ελλάδα, εκτός από κορδελάκια. Πες μου ένας, η έστω δέκα κούκοι, αν μπορούν να φέρουν την άνοιξη. Πες μου αν βλέπεις να έχει διευρυνθεί το κοινό εκτός από τους 200 ή 1000 -δεν έχει σημασία ο αριθμός- υπόπτους, πες μου γιατί αυτή η χώρα είναι σχεδόν στείρα, πού πήγε η δημιουργικότητα, η κοινωνικότητα, τα όνειρα, η επανάσταση, μήπως θυσιάστηκαν όλα στο βωμό της μούρης και του lifestyle, της κονόμας και του απέραντου ελληνικού εγώ, δεν θέλω και εγώ να το πιστέψω και κάθε μέρα με βρίσκει να διαψεύδομαι. Όταν οι Έλληνες θα αποκτήσουν πλανητική συνείδηση και ξεφύγουν από τη μιζέρια, τον αυτοοικτιρμό, την ομφαλοσκόπηση και τη γειτονίτσα τους θα μπορούμε να μιλήσουμε πώς θα οργανώσουμε την αντεπίθεση στους κακομούτσουνους. Εδώ, και με αυτήν την ευκαιρία, θέλω να καταγγείλω όλους τους ροκ ψευτοπροστάτες που οδήγησαν αυτήν τη σκηνή σε μαρασμό, περιχαρακώνοντάς την, κατευθύνοντάς την, επιβάλλοντας απόψεις και συμπεριφορές, οι ίδιοι που οδήγησαν ακόμη και άτομα στον τάφο, για να αποκτήσουν το φωτοστέφανο του οδηγητή. 3 φορές ανάθεμα στους βδελυρούς. Νέοι, τα αντανακλαστικά σας σε εγρήγορση. Who the fuck is James Blunt?

Σήμερα η μουσική πόσο χρόνο σου απορροφά;
Mε τη μουσική φυσικά δεν τελείωσα, ούτε ήταν ποτέ δυνατόν, όπως έλεγα και τότε 'music haunts my life' ακόμα αφιερώνω πολύ χρόνο σ' αυτήν παίζοντας και γράφοντας και φυσικά ακούω ακόμα τεράστιες ποσότητες ήχων -ποιος ξέρει, μπορεί και να γυρίσω αν οι συνθήκες είναι ευνοϊκές- πιάνω τον εαυτό μου να διέπεται από τις ίδιες εμμονές, ό,τι άκουγα τότε ακούω και τώρα και βέβαια και το '80 δεν άκουγα μόνο ροκ, οι μεγάλες μου αγάπες εξακολουθούν να είναι οι μαύρες μουσικές, αυτό το τεράστιο ποτάμι ενέργειας, η reggae, η jazz, η soul, το blues ...ακόμα θυμάμαι τα γιούχα των πανκιών όταν αφιέρωσα ένα τραγούδι μας στον Marvin Gaye. Από το ροκ, ή ό,τι έχει απομείνει από αυτό, ξεχωρίζω και ακούω αυτήν την εποχή τους Dirty Three, B. Fleischmann, Espers, Michael Franti & Spearhead (το "Yell Fire" είναι ένας δίσκος που ζήλεψα για την αμεσότητά του), Mum, Tortoise, I'm Kloot, Under Byen, Paula Fraser, Lori Carson, τον Παύλο Παυλίδη και όλη τη γερμανική σκηνή της Morr - Notwist, Lali Puna, Ms. John Soda etc. etc. etc. Δεν είναι και πολύ ροκ όλα αυτά βέβαια αν τα συγκρίνεις με τους Ηusker Du, αλλά είναι οκ.

Πες μου για τη ζωγραφική σου.
Η ζωγραφική είναι η δεύτερή μου αγάπη, με βοηθάει να οργανωθώ σε περιόδους κρίσης και μου έχει χαρίσει στιγμές έκστασης, είμαι με μια έννοια επαγγελματίας πια, κάνω εκθέσεις, εδώ και έξω, και αναλαμβάνω την παρουσίαση εκθέσεων άλλων καλλιτεχνών, δεν είναι εύκολο να επιβιώσεις αλλά δεν μπορώ να κάνω και κάτι άλλο -karma- ο χρόνος θα δείξει...

Κλείνοντας, θέλω να σε ευχαριστήσω για τη δυνατότητα που μου έδωσες να ξανασκεφτώ όλες αυτές τις στιγμές που ήταν ανεπανάληπτες, όχι μόνο για μένα αλλά και για άλλους από τη γενιά μου, αλλά δυστυχώς δε βλέπω ακόμα φως στην Ελλάδα -μια τραγική χώρα που σκοτώνει τα παιδιά της- είναι απογοητευτικό, και το λέω αυτό ψυχρά, χωρίς καμιά διάθεση παραίτησης .........και αύριο θα συνεχίσω να είμαι εδώ.

Κι εγώ σ' ευχαριστώ που μου κάλυψες τα κενά της ιστορίας. Και αν παράγεις κρασί και βρεθείς ποτέ στα μέρη μου...
...θα φέρω να πιούμε ένα μπουκάλι παρέα.

Νοέμβριος 2007