Tim Buckley - Dream letter - Live in London 1968 (1990)
Δεκαπέντε χρόνια μετά το θάνατό του, σαν κεραυνός εν αιθρία κυκλοφόρησε αυτό το διπλό live άλμπουμ, που ηχογραφήθηκε αμέσως μετά το "Goodbye and hello" αλλά περιείχε και κομμάτια από επόμενους δίσκους του, ακυκλοφόρητα όπως το αριστουργηματικό "Troubadour" και διασκευές: "Who do you love", "Dolphins", "Wayfaring stranger" και το "You keep me hanging on" κολλημένο πάνω στο "Pleasant street". Πιο ανέλπιστο δώρο για έναν φαν δε θυμάμαι να υπήρξε στην ιστορία. Ο δίσκος ανήκει στην κατηγορία unplugged με δυο κιθάρες, μπάσο, βιμπράφωνο και πεντακάθαρο ήχο. Λείπουν μόνο τα κρουστά του Carter Collins που για λόγους οικονομίας δεν ακολούθησε το γκρουπ στην Αγγλία. Η φωνή του Tim καλύτερη κι απ'τους δίσκους. Ν'ακούς και να κλαις, να κλαις και να γράφεις, να γράφεις και ν'ακούς. Για όλους.

John Cale - Fragmets of a rainy season (1992)
Τον Nick Drake, τον οποίο πάραξε ο John, δεν μπορείς να τον φανταστείς να ροκάρει, μήτε σε στούντιο, μήτε σε σκηνή. Το ιδανικό θα ήταν να έδιωχνε ηχολήπτες και παραγωγούς και ολομόναχος μπρος στο μικρόφωνο να άφηνε το λυγμό να ξεπηδήσει ασύστολα. Ο Cale είναι πολύπλευρος, και αβανγκάρντ έπαιξε και σάουντρακ έγραψε και ρόκαρε σε δίσκους και live και... εδώ ήρθαμε. Σ'ένα βέλγικο κοινό που αναγνωρίζει τα κομμάτια απ'τις πρώτες νότες παρουσιάζει ένα best of του με κιθάρα και φωνή σε μερικά, με πιάνο και φωνή στα περισσότερα. Ευτυχώς γιατί τα άλμπουμ στην Island λόγω παραγωγής ακούγονται αρκετά ξεπερασμένα. Τα αριστουργήματά του διαδέχονται το ένα το άλλο: "Buffalo Ballet", "Chinese Envoy", "Dying on the Vine", "Paris 1919", "Style It Takes"... To "Heartbreak hotel" όπως δεν το έχει πει άνθρωπος, το "Do not go gentle into that good night" του Dylan (Thomas), το "Hallelujah" του βουδιστή αδερφού Cohen... Για λίγους.

Joni Mitchell - Shadows and light (1980)
Ήταν 36 η Καναδή singer - songwriter και με 11 άλμπουμ πίσω της όταν μάζεψε πέντε τζαζίστες που τα ονόματά τους προκαλούν δέος (Jaco Pastorius - bass (θεός), Pat Metheny - guitar, Don Alias - drums, Lyle Mays - keys, Michael Brecker - sax) και βγήκε στο δρόμο για να προωθήσει το άλμπουμ - καρπό της συνεργασίας της με τον Mingus. Τρία κομμάτια απ'αυτόν, διασκευή του "Why do fools fall in love" και μια ντουζίνα δικά της επιλέχτηκαν για το διπλό άλμπουμ - το "Amelia", το "Black crow", το "Hejira", το "Coyote", το "Woodstock", το... δεν μπόρεσα να τα ξανακούσω σε άλλη εκτέλεση. Ακόμα και σήμερα που το ακούω με γεμίζει χαρά. Live με λόγο ύπαρξης και ακρόασης. Για όλους όσους αγγίζουν οι στίχοι του "Black crow":
In search of love and music, my whole life has been,
illumination, corruption, and diving, diving, diving, diving.
Diving down to pick up on every shiny thing,
just like that black crow flying in a blue sky.

Various Artists - Dance craze - The best of British Ska ...live (1981)
Ο τίτλος δεν κρύβει καμιά υπερβολή, είναι το ζωντανό σάουντρακ μιας εποχής στην οποία μια παρέα και μια εταιρία ξαναθύμισαν στους οργισμένους punkpostnewdark την fun πλευρά της μουσικής. Specials, Beat, Bad Manners, Madness, Selecter και Bodysnatchers προσφέρουν (δυστυχώς για εμάς του βινυλίου μόνο) 15 κομμάτια στο δίσκο αλλά 27 συνολικά στο φιλμ που γύρισε ο Joe Massot. Το Saturday Night Fever των ροκάδων. Σαν να μην πέρασε μια μέρα. Και μόνο η υπενθύμιση της φάσης προκαλεί χαμόγελο. Για όλους φυσικά. Let them eat disco.

Various Artists - Hope & Anchor Front Row Festival (1978)
Καλό μαγαζί το Hope & Anchor για να συχνάζει κανείς το 1977. Διπλή συλλογή με pub rock, punk, new wave και σκέτο ροκ μπάντες, συλλογή που άκουσα πολύ και γνώρισα απ'αυτήν πολλά συγκροτήματα. Η συλλογή ξεκινά με την Wilko Johnson Band που παίζει το ..."Dr. Feelgood" και συμμετέχουν καμιά δεκαπενταριά ακόμα, άλλοι με ένα κι άλλοι με δύο κομμάτια. Πιο γνωστοί έγιναν οι Stranglers, 999, Only Ones, X-Ray Spex, Saints, Steel Pulse (όπου punk συλλογή κι οι Steel Pulse). Οι XTC και Dire Straits είναι εκτός κλίματος όσο θα ήταν κι ο Ζάικος στο Synch. Δεν είναι για κανέναν πλέον. Αναζητήστε μόνο το "Don't Munchen It" των Pirates με το φοβερό riff που θα ζήλευε κι ο East Bay Ray. Πως το ξέχασα στο αφιέρωμα...

Dr Feelgood - Stupidity (1975)
Μετά από δύο μόνο δίσκους η United Artists κυκλοφόρησε live τους με τα μισά κομμάτια απ'αυτούς και τα υπόλοιπα διασκευές. Για να δείτε τι άθλιες που είναι οι πολυεθνικές, που θα'λεγε κι ο Μάκης ο σχιζοφρενής. Ευτυχώς, στην περίπτωσή μας καλά κάνουν και είναι. Η αλήθεια είναι άλλη και μου την αποκάλυψε κάποιος της λέσχης Feelderberg. Το γκρουπ πίσω απ' το ψευδώνυμο Dr Feelgood που παίζει εδώ rocknroll και blues standards με απίστευτο νεύρο και χωρίς στιγμή να πλατειάζει είναι στην πραγματικότητα οι Clash και μόνο στο "Roxette" παίζουν οι Sex Pistols. Φτου, άργησα. Ξημερώνει δευτεραπριλιά. Για ηλικιωμένους.

Joy Division - Still (1981)
Δεν μπορείς να πεις πως δεν ήταν τίμια ή σημαντική κυκλοφορία ένας μεταθανάτιος δίσκος με live και non-album tracks, με live εκτέλεση του "Ceremony", του "Sister Ray", του "Transmission" και πολλών ακόμα. Μόνο το πιο γνωστό τραγούδι τους απουσιάζει. Γιατί ανάμεσα στα γκρουπ που δεν ήσουν σίγουρος πως ακούγονται live δεν ήταν οι AC/DC αλλά οι Joy Division και όταν απέκτησες το δίσκο με το χοντρό εξώφυλλο όλα ξαναμπήκαν στη θέση τους. Για φανς κι αυτό.

Bob Dylan - Bootleg volume 5 - The Rolling Thunder Revue (2002)
To "Desire" είναι το τελευταίο μεγάλο άλμπουμ του, μετά απ'αυτό κατέβηκε απ'την κατηγορία των ημίθεων στην κατηγορία των θνητών μουσικών που βγάζουν από κανένα καλό τραγούδι κάπου κάπου. Το παρόν ηχογραφήθηκε το 1975 κι έμεινε στα συρτάρια 27 χρόνια. Περιέχει κεφάτες εκτελέσεις των έξι εκ των εννέα κομματιών του "Desire" συν τα αναμενόμενα hits του παρελθόντος. Ας το πούμε κύκνειο άσμα και των δυο μας. Τέλος λίστας.

Πρόλογος:

Η ροκ εκπαίδευση είναι σήμερα δωρεάν αγαπητά μου παιδιά, δεν ήταν όμως πάντα έτσι. Την πλήρωσα όσο τα δίδακτρα μιας ολόκληρης τάξης στο Ανατόλια Κόλετζ. (Παρεμπιπτόντως τη μοναδική φορά που πάτησα εκεί ήταν για μια συναυλία τοπικού γκρουπ με γερμανικό όνομα που δε θυμάμαι πλέον, που όμως δεν έβγαλε ούτε studio, ούτε live δίσκο). Παράδειγμα σχετικό με το αφιέρωμά μας: Διάβασα στο Στέρεο (ή μήπως ήταν στη Mουσική;) αφιέρωμα στους δέκα καλύτερους live δίσκους και τι πιο φυσικό απ'το να τρέξω να τους αποκτήσω. (Δεν ξέρω αν έγινε σαφές πως ήμουν music junkie). Αρκετοί ήταν διπλοί, κάποιοι ήταν εισαγωγής. Ήταν το "On your feet or on your knees" των Blue Oyster Cult απ'όπου άκουγα το "Born to be wild" κι ένα δυο ακόμα, το "Live at Leeds" των Who που δε μ'άρεσε καθόλου, το "Fillmore east" των Allman Brothers που δε μ'άρεσε επίσης, το "One more from the road" των Lynyrd Skynyrd (μόνο το "Tuesday's gone" και κάνα ακόμα), το "Stupidity" των Feelgood που αγάπησα. Ήμουν ...pubrockάς φαίνεται αλλά δεν το γνώριζα. Νομίζω πως είχε το "Alive she cried" των Doors και το "Kick out the jams" στη δεκάδα. Τόσα θυμάμαι. Μάλλον είχε και το "Live and dangerous" των Thin Lizzy, τώρα που υπερθυμάμαι.

Μέσα στα χρόνια πέρασαν απ'τ'αυτιά μου και τη δισκοθήκη μου πολλά live, απ'το ημι- "Running on empty" του Jackson Browne μέχρι το "It's too late to stop now" του Van Morrison κι απ'το "Press the eject and give me the tape" των Bauhaus μέχρι την τελευταία κασέτα της Roir. Live με αληθινά και με ψεύτικα χειροκροτήματα, live με φάλτσα που αφέθηκαν ή διορθώθηκαν, ακουστικά, ηλεκτρικά, συμφωνικά, επίσημα ή bootlegs. Live ελαφρώς πιο ηλεκτρικά και βρώμικα απ'τα στούντιο άλμπουμ του καλλιτέχνη, live με κλισαδούρες του στυλ "are you ready to rock" και live με αμίλητους, live που οι μουσικοί άφηναν το εγώ τους να ξεσαλώσει, live όπου κάποιος μεθυσμένος ζητούσε επίμονα το σουξέ... Είναι ένας ολόκληρος κόσμος, αλλά όχι τόσο σημαντικός γενικά, είναι ο παράδεισος του φαν που είναι περίεργος και που τσιμπάει με το ακυκλοφόρητο τρακ και προσθέτει ένα ακόμα κομμάτι στη συλλογή του. Καλά είναι κι έτσι.

Mic.gr, 2009